De ontdooide sneeuwpop spreekt

Hallo allemaal!

BAM. Zo snel hadden jullie natuurlijk niet gedacht weer eens iets van mij te horen. Dat had nog minstens een maand uitgesteld kunnen worden! Maar aangezien mevrajesteit de koningin vandaag had besloten om een belangrijke mededeling te doen, kon ik – als tweede belangrijkste persoon in jullie leven – natuurlijk niet achterblijven. Dus bij deze is hier mijn minstens net zo belangrijke, al dan niet belangerijkere boodschap van algemeen nut: mijn blog.

Zoals jullie misschien intussen is opgevallen, zit ik tegenwoordig ook op waarbenjij.nu, niet omdat ik geinspireerd werd door Laura’s blog, maar meer omdat ik gewoonweg mijn wachtwoord niet meer weet en ik deze thuis pas weer op kan vragen. Hilarisch natuurlijk dat als ik daar een week eerder was achtergekomen, ik daar dus ook nog iets aan zou hebben gehad. Maar ach, zie het maar zo: nieuw semester, nieuw huisje, nieuwe blog.

Ik ga proberen om iets vaker te bloggen (meest geschreven leugen hier op waarbenjij.nu, geloof ik) zodat jullie geen hele lappen tekst moeten verteren, al kan ik jullie niet garanderen dat ze daardoor ook korter zullen worden. Maar goed, ik ben weer waar ik hoor; zon, zee en strand. Hoewel het heel erg leuk was om jullie allemaal weer terug te zien, was ik nog blijer toen ik na mijn eigen expeditie poolcirkel op Schiphol was aangekomen. Met relatief minder publiek dan in augustus – ik neem het jullie vanwege het tijdstip en de sneeuw niet kwalijk – stond ik met een bijna lege koffer bij de incheckbalie. Na gedag te hebben gezegd tegen mijn enige trouwe fan, mijn papa, heb ik de volgende drie uur in de Starbucks besteed en mijn tijd besteed aan, hoe kan het ook anders, Soldaat van Oranje – het boek.

Na weer wat vrolijke uurtjes in het vliegtuig met een zon die maar niet onder wilde gaan, landde ik rond een uurtje of twaalf op Los Angeles. Dit keer geen upgrade naar Economy Comfort, maar aangezien het vliegtuig niet erg vol was, werd iedereen zo verschoven dat er genoeg ruimte was. Op LAX aangekomen had ik er op slag geen problemen meer mee dat ik Nederland weer achter mij had gelaten. In plaats van uitglijdende fietsers en depressieve sneeuwpoppen, liepen er voornamelijk strandgasten en surfers rond, en had ik het bloedheet in mijn ooit oh zo geliefde winterjas.

Twee uur in de bus hobbelend later, kwam ik aan in Santa Barbara en ach, aangezien ik zo blij was vanwege het gemiste zonnetje, besloot ik dat ik best kon wandelen naar mijn nieuwe huisje, ondanks een slimme Maxime, die me al had gewaarschuwd dat ik er spijt van zou gaan krijgen. Na nog geen vijf minuten baalde ik al van mijn keuze, maar al zwoegend kwam ik uiteindelijk toch aan bij mijn nieuwe huisje. In de wijde omtrek was er niemand te verkennen, maar al doodgaande van de dorst, heb ik mijn spullen binnen gezet op zoek naar verse koude limonade. Niet dat jullie daar op zitten te wachten, maar hier is het heerlijk.

Ik zie nu al dat dit geen oplossing zal zijn voor mijn lange verhalen, maar ach, als je het al tot hier gered hebt, kan dat volgende stukje ook nog, toch? Verder heb ik die dag mijn Maxime gegeten, maar werd het daarna echt tijd om na een lange dag mijn bed maar eens op te gaan zoeken. Na heerlijk mijn jetlag te hebben uitgeslapen – ik vloog tenslotte linksom – heb ik de volgende dag en de dagen daarom heerlijk vakantie gevierd, lekker lui. Woensdag besloot ik dat het toch maar weer eens tijd was om mezelf richting UCSB te sleuren en vrolijk twee uurtjes lang rond te rennen en net te doen alsof ik het lacrossen helemaal onder de knie heb.

Daar aangekomen, waren er wel drie hele mensen op komen dagen. Gelukkig kwam de rest zo’n 15 tot 30 minuten later ook aanzetten en konden we beginnen. Of nouja, voor elke minuut dat de laatkomers te laat waren, konden ze 50 meter gaan sprinten. Pffff, was ik even blij dat ik daar netjes op tijd stond. Inmiddels heb ik wel uitgevonden hoe ik voortaan op tijd kom, met sprintjes in het vooruitzich voor elke minuut, zorg ik wel dat ik ruim van tevoren met m’n cappie op in de kantine sta.
Maar goed, verder werd mijn zonnige vakantie iets minder zonniger, aagezien het vanaf donderdag ging regenen. Geen zorgen, hoor na twee dagen was de zon alweer terug. Zaterdag ben ik lekker sportief gaan tennissen met Maxime en Charlotte en ben ik ’s avonds uiteten geweest bij de Sandbar met m’n nieuwe huisgenootjes. Gisteravond zijn we naar Storm Surfers gegaan op het Santa Barbara International Film Festival. Een documentaire over twee Australiërs die kilometers van het strand met jetski’s en gevaar voor eigen leven surfen op extreem hoge golven. Aan het einde van de film kwamen de twee hoofdrolspelers en filmmakers op het podium om vragen te beantwoorden. Ik heb me in ieder geval vermaakt. Vandaag is het weer tijd om terug naar school te gaan, maar ik mijn lessen zijn vooral ’s avonds zodat ik lekker uit kan slapen. Dus om een uurtje of drie begin ik pas.

Ik wil jullie natuurlijk niet teveel vervelen met mijn zware leven hier, dus zal ik mezelf van m’n keyboard wegtrekken. Komende week ga ik maar eens mijn vakken proberen te crashen die ik graag wil, maar zo niet heb ik nu ook best een leuk pakketje. Maar daarover meer als het allemaal vast staat.

Voor alle overenthousiaste mensen zijn kaartjes, liefdesbrieven, cadeautjes, kapsalons, frikandellies en extra koffers van harte welkom op het volgende adres:

528 Brinkerhoff Ave.
93101 Santa Barbara, CA
Geadresseerd aan de allerliefste Ellen.
of in ieder geval iets wat daarop lijkt!

Dag lieve mensen, tot over een paar maanden!
XOXO Ellen